Učestvovao je na Letnjim olimpijskim igrama 1960. godine, kada je reprezentacija Jugoslavije osvojila zlatnu medalju, na Evropskom fudbalskom prvenstvu 1960. godine, kada je Jugoslavija bila druga, i na Svetskom prvenstvu 1962. godine, kada je Jugoslavija zauzela četvrto mesto. Iste godine dobio je zlatnu značku Sporta, nagradu za najboljeg sportistu u Jugoslaviji. U ligaškim takmičenjima igrao je za Partizan i Standard Lijež i Rems.

Životni put jednog od najboljih fudbalera Jugoslavije svih vremena, bio je težak kao malo kome od njegovih kolega. Oca je izgubio još u prvim godinama života, majku su mu ubile ustaše pred kraj rata, pa je, kao i mnoga deca, posle oslobođenja smešten u dom. Najpre u Novom Bečeju, pa Novom Sadu, Kanjiži, Molu, Titelu, da bi najzad, 1949. godine, premešten u dom u Zrenjaninu, gde će ostati 6 godina. Fudbal je počeo da trenira kao četrnaestogodišnjak u Proleteru, vrlo brzo postao je omladinski reprezentativac Vojvodine, a sa 16 godina i omladinski reprezentativac Jugoslavije.

U Partizan je prešao 1958. godine, kao već afirmisan igrač, ali je pravo da zaigra stekao tek u prolećnom delu te sezone. Praktično vršnjak Partizanovih "beba", odlično se uklopio u ekipi sa Jusufijem, Vasovićem, Vladicom Kovačevićem i ostalima, pa je vrlo brzo krenula Partizanova dominacija u jugoslovenskom fudbalu. Mada je igrao i levo krilo i levu polutku, Galić je nejbolje partije pružao ka centarfor. Sa svojih 176 santimetara visine, nije bio neki "razbijač" , ali je brzinom, okretnošću i stabilnosšću u duelima, uz odličnu tehniku i inteligentnu igru, dominirao kako u navali, tako i u polju, kao graditelj igre. Za Partizan je igrao sve do 1966. godine, mada je tu poslednju sezonu skoro čitavu proveo u JNA, u koju je otišao u septembru 1965. Ipak, nastupio je i u velikom finalu u Briselu, sa posebnom dozvolom vojnih vlasti.

Iz Partizana, Galić je otišao u Standard iz Liježa, za koji je igrao 4 godine, da bi poslednje tri sezone bio član francuskog Remsa. Milan Galić je imao sjajnu klupsku karijeru, ali jednako dobra, ako ne i bolja, bila je reprezentativna. Za svega nekih 6 i po godina, od maja 1959. pa do oktobra 1966. godine, Galić je odigrao 51 utakmicu i postigao 37 golova, samo gol manje od najboljeg strelca reprezentacije i svog uzora, Stjepana Bobeka. Sa čak 10 uzastopnih utakmica na kojima je postigao po gol i dan danas je rekorder reprezentacije.

Izvor wikipedia.org i partizanopedia.rs